10 Ekim Dünya Evsizler Günü öncesinde evsiz insanların durumu, bu kişilere yardım ulaştıran İtalyan Kızılhaçının gönüllüleriyle görüntülendi.
Farklı kaynaklarda yer alan verilere göre İtalya'da 50 bini aşkın evsiz bulunuyor.
Dışarıda kalan bu insanların büyük bölümü, başkent Roma ve ikinci büyük kent Milano'nun cadde, sokak ve meydanlarında yaşamlarını zor şartlarda sürdürüyor. Özellikle soğuk ve yağışlı havalar, evsizlerin yaşam koşullarını daha fazla zorlaştırıyor.
Evsizlerin arasında çok farklı milletlerden göçmenlerin yanı sıra farklı nedenlerle sokakta yaşamak zorunda kalan İtalyanlar da bulunuyor.
Roma ve Milano'da cadde ve meydanların bir köşesinde taş zeminin üstünde kendilerine kartondan yaptıkları barınak benzeri yerlerde yaşamlarını sürdüren evsizlere başta İtalyan Kızılhaçı olmak üzere farklı yardım kuruluşları, giysi, yiyecek, içecek, ilaç ve battaniye gibi ihtiyaç malzemelerini sağlıyor.
Evsiz Francesco, köpeği Tommaso ile beraber senelerdir dışarıda
Roma'da Kızılhaç gönüllülerinin yardım götürdüğü evsizlerden Francesco, 26 yıldır dışarıda yaşadığını belirterek, "Çalışıyordum, sonra ayrıldım ve o dönemden beri bu durumdayım. 'Emekli olmak için çok genç, çalışmak için yaşlısın.' dediler. Şimdi 66 yaşındayım, emekliliğimi bekliyorum. Bu yaşta iş bulmak çok zor." dedi.
Köpeği Tommaso ile 6 yıldır yol arkadaşı olduklarını dile getiren Francesco, "Onu 2 yaşındayken buralarda buldum. Onu terk etmişlerdi. 6 senedir beraberiz." ifadelerini kullandı.
Son 10 yıldır geceleri Ara Pacis Müzesi'nin girişine kurduğu yatağında geçiren Francesco, "Gündüzleri ise yakınlardaki bir otelin orada duruyoruz. Öğlenleri yemekhaneye gidiyoruz. Akşamları onunla birlikte buraya geri dönüyoruz. Gündüzleri müze açılıyor, burada tutmuyorlar bizi. Yağmur yağdığında bir aralık metro durağı ya da köprü altına gidiyoruz." diye konuştu.
Francesco, akşamları yemek bulamadığını, sadece öğlenleri açık olan yemekhanelerde yedikleriyle günü tek öğünle geçirdiklerini kaydetti.
Vatikan Şehir Devleti yakınlarındaki Risorgimento Meydanı'nda birkaç evsizle kalan Alberto ise dışarıda olmasının özellikle bir nedeninin bulunmadığını ifade ederek, şunları söyledi:
"Boşandım, sonra da diğerlerine yardım etmeye karar verdim. Dışarıdayım, aslında büyük ekonomik sıkıntılarım yok, Tanrı'ya şükürler olsun. Bazen burada, bazen konaklama merkezinde, bazen de Vatikan'ın orada uyuyorum. Burada bu insanlar büyük sıkıntı içinde kalıyorlar. Benim öyle değil. Buradaki herkese yardım ediyorum. Burada dayanışma var çünkü beni tanıyorlar."
Kızılhaç gönüllüsü: "Bu duruma düşmek ne yazık ki çok kolay"
Roma'da biri doktor 6 kişilik gönüllü ekibiyle başkentin merkez ilçesini haftada iki kere dolaşarak evsizlerin çoğunlukla bulundukları yerleri ziyaret eden ve onlara yardımcı olan Francesca Nicolai, "Bu insanlara yaklaşarak onların durumunu, nelere ihtiyaçlarının olduğunu anlamaya çalışıyoruz, durumlarını haftalık gözlemliyoruz. Merkez ilçede tanıdığımız bir sürü evsiz var ama zaman zaman yer değiştirenlerle de karşılaşıyoruz." dedi.
Kızılhaç gönüllüsü, yardıma çıktıklarında sıcak çay, bisküvi, çorba ve tuvalet kağıdı gibi diğer hijyen ürünlerini dağıttıklarını dile getirerek, havalar soğuduğunda battaniye de verdiklerini ama buradaki asıl amacın, bu yardımların haricinde onlarla konuşup dertlerini anlamak ve dertlerine çözüm bulmak olduğunu söyledi.
Nicolai, "Biz burada tam olarak destekleyici yardım sunuyoruz, bu hizmetin amacı bu. Tabii ki üşüyorsa, battaniye istiyorsa onu da veriyoruz. Biz bunu gönüllülerle yapıyoruz ve severek yapıyoruz. Gönüllüler de insanlar da bunu seviyor. Aslında biz burada onları bir bakıma dinliyoruz. Bu insanlar kimsenin bakmadığı, görünmez insanlar. Bizim amacımız bu insanları daha az 'görünmez' kılmak, yaklaşarak, konuşarak. Bu insanların en çok istediği şey bir şekilde normal hissetmek." diye konuştu.
Nicolai, tam sayı veremeyeceğini ancak çok fazla evsiz olduğunu belirterek, "Aslında bu duruma düşmek ne yazık ki çok kolay. Bize anlatılanlardan bildiğimiz, birkaç yıl öncesine kadar tırnak içinde normal diyebileceğimiz bir hayat süren insanlar, işini kaybettiği için, kirayı ödeyemediği için bu duruma düşebiliyor. Bunun için çok az şey olması yeterli. Pandemide de durum kötüleşti. Burada sadece işini kaybedenler yok, çok farklı nedenlerden bu duruma düşenler de var. Bağımlılık sorunu, yalnızlık sorunu olabilir, psikiyatrik sorunları olan pek çok kişiyle de karşılaşıyoruz. Her türlü yalnızlık, izolasyon, sosyal bağlamdan uzaklaşmaya yol açıyor." yorumunu yaptı.
Tozzi: "Yaptığımız şey aslında onların onurunu korumak"
Milano'daki İtalyan Kızılhaçı gönüllüsü Marco Tozzi de 2001'de dışarıda kalan insanlara yardım etmeye başladıklarını belirterek, "Çünkü pek çoğu o kış hayatını kaybetti. Dolayısıyla biz onlara battaniye ya da onları soğuk Milano gecelerinde hayatta tutacak şeyler sağlamaya başladık. Bugüne dek gönüllü hizmetimiz büyüdü. Aşağı yukarı 500 gönüllümüz var. 2015'ten beri hizmet kalitemizi de artırdık. Ben gönüllüyüm ama psikolog, eğitim profesyonelleri de aramıza katıldı. Milano sokaklarında 250-300 kişiye erişiyoruz." ifadelerini kullandı.
Tozzi, "Onlara özellikle kış zamanı sokaktaki yaşantıları sırasında lazım olacak battaniye ve benzeri temel malzemeleri vermenin yanı sıra yaptığımız şey aslında onların onurunu korumak. Biz onlara kendilerini temizleyebilecekleri, sabun, çamaşır, çorap gibi temelde insanoğlunun onuruna sahip olması, temiz bir insan hissetmesi için gerekli her şeyi sağlıyoruz." dedi.
İnsanların bu duruma nasıl düştüklerine ilişkin soru üzerine Tozzi, "İnsanlar sokakta yaşamayı seçmiyor. Pek çoğu acı çektikleri uzun yıllardan sonra bu duruma düşüyor. Buna ekonomik sorunlar, psikolojik sorunlar ve sosyal problemler ya da üçünün bir arada olması da yol açmış olabilir. Bunlar insanları sokakta yaşamaya itiyor. 3 ila 6 aydır sokakta olan bir insanı sokaktan alıp normal hayata döndürmek daha kolay ama 6. aydan sonra bu daha zor oluyor." yanıtını verdi.
Sokakta kalanların çoğunluğunun yabancı mı, İtalyan mı olduğu sorusu ise Tozzi, şöyle cevapladı:
"İtalyanların sokakta yaşamaya başlaması aslında uzun bir yolun ardından gerçekleşiyor. Yabancılarda ise durum daha farklı. Onlar genelde Milano'ya iş bulmak için geliyorlar ama o buldukları iş genelde düzenli bir iş değil. Bazı hakları olmadıkları için kovuluyorlar. Kovulurlarsa evlerini ve her şeylerini kaybediyorlar. Evlerine de gidemiyorlar. Yeni iş bulmakta da zorlanıyorlar. Sokakta daha uzun kalanlar genelde İtalyanlar oluyor, yabancılar ise sosyal bağları aracılığıyla kendilerini kurtarabiliyorlar."