Uzun yıllar hayat yolunda el ele mutlu bir evlilik geçiren insanlara, ‘bunun sırrı nedir?’ diye sorduğunuzda birçoğunun birbirlerinin hatalarını affedebilme yeteneği gibi basit bir cevap verdiğini duyabilirsiniz.

Sonuçta herhangi olağan bir kişi tüm insanların birbirlerinden ne kadar farklı olduğunu anlar ve çoğu zaman kader insanları tamamen farklı mizaçlara, alışkanlıklara, zevklere, hayata karşı tutumlara bağlar. Şaşılacak bir şey yok ki, iki kişi birbirine alışmaya çalışırken birçok olumsuzluğa katlanmak zorunda kalır, kavga ve çatışmalardan sağ kurtulur. Bazı insanlar ise buna hazır değildir, on, hatta yirmi yıllık evlilikten sonra boşanıyorlar çünkü kırgınlıkları biriktiriyorlar ve en güçlü duygularını yok ediyorlar. İşte bu yüzden bugün bağışlanma hakkında konuşacağız çünkü sürekli affetmek, birlikte yaşamanın kaçınılmaz gerçekliğidir.

Aile hayatı genellikle affedilmeden imkânsızdır çünkü eşler, birbirlerine en yakın olanlardır. Çok yakın bir şekilde iletişim kuruyorlar, etkileşiyorlar ve bu iletişim maalesef sadece hoş anlardan ibaret değildir. Olumsuzluk ve kavgaları affedebilme, başkalarının eksikliklerine karşı hoşgörülü olma yeteneği bir aile için çok değerli bir beceridir. Evlilikte sadece kendin olabilirsin ama her insan kendi içinde sadece ışığı değil, karanlığı da taşır. Bu nedenle affedilmeden evlilik gerçekleşemez; ya ebedi bir mücadele ya da boşanma haline gelecektir. Bu nedenle ailenizi sakin tutmaya çalışın!

Bir kişi bir aile hayatı kurmaya başlayan her kimse ile hoşnutsuzluk dönemleri yaşayacaktır. Sonuçta hazır bir mutluluk yoktur. Mutluluk sabırla ve her iki tarafın özverisiyle yapılabilir. Örneğin; eşlerden birinin düzen ve temizlik için daha büyük bir eğilimi vardır, bu, eşin sürekli kızgınlık ve hoşnutsuzluk hissine neden olur. Fakat eğer eş düzenin hayattaki en önemli şey olmadığını anlarsa hayat daha iyiye doğru değişecektir. Kendinizin ve başkalarının mükemmel olmadığını iyi almanız gerekir. Evin o kadar temiz olmamasına göz yumun böylelikle ailede daha fazla barış ve sulh olacaktır.

Sıkıcı olmak iyi ilişkileri mahvedebilir. Bir kadın bana, diş macununu tüpten düzgün bir şekilde sıkmayı öğrenemediği için kocasının kendisine ne kadar çok kızdığını anlattı. Bunun için çok üzüldü, daha sonra basit bir çözüm buldu ve biri kendisi diğeri kocası için olmak üzere iki ayrı diş macunu satın aldı. Şimdi herkes diş macununu istediği gibi sıkıyor ve en önemlisi böyle saçmalıklardan dolayı kendisine ve sevdiklerine hayatı zehir etmemesi gerektiğini anlıyor.
Aslında en önemlisi, yanıldığımız zaman özür dilememiz gerektiğidir. Unutmayın ki biz kendimiz ve yaptıklarımız için körüz. Ama başkalarını suçlamaya eğilimliyiz. Ve maalesef insanların birçoğu bu şekilde yaşıyor. Her gün birbirimize kızıyoruz. Bencillik olmadan hatalarımızı kabul etmeniz gerekir. Yapmamız gereken şey birbirimize verdiğimiz yaraları derhal iyileştirmektir. Affetmeyi ve bağışlamayı öğrenirsek yaralar iyileşir ve evlilik güçlenir. Böylelikle aile sarsıntılara dayanacak sağlam bir müessese olur. Bunun için uzun konuşmalara gerek yoktur ancak sevgi dolu bir jest yeterlidir. Günü savaşla bitirmeyin! Affetmek sizi gereksiz öfkeden, nefretten ve boş küfürden kurtaracaktır.

Kızgınlık aslında kendimize zarar verir. Kırgın ve kızgın kişi öfke ve umutsuzluktan çok muzdariptir. Kızgınlık onun güzel bir yaşam sürmesini ve Allah’ın bize gönderdiği güzel hayata sevinmesini engeller. Eğer kızgınlık kalbe güçlü bir şekilde kök salmışsa, iyileşmemiş bir yara gibi sürekli incinir, endişe ve üzüntüye neden olur. Affetmeyi bilen biri için ise gerçek mutluluk vardır.
Ayrıca bir tavsiyede bulunacağım; insanlar idealleştirilemez. Hayatımda bana çok yakın olan insanların bana çok fazla zarar verdiği birkaç durum vardı. Onları affetmek kolay değildi ama sonra öfkemde de benim hatam olduğunu fark ettim. Neden? Çünkü bu durumu ben yarattım ve onların içinde icat ettiğim ideali görmek istedim. Ama hepimiz zayıf yönleri ve kusurları olan gerçek insanlarız ama mükemmel insanlar yoktur. Ve tüm kırgınlıklar, gururumuzdan dolayı kalplerimizde ortaya çıkar. Kendimizi çok seviyoruz ve suçumuzu görmek ve olanların sorumluluğunu almak istemiyoruz. Çatışmaya katılımımızı ve suçluluk payımızı nesnel olarak değerlendirirsek, kişiyi affetmemiz bizim için çok daha kolay olacaktır. Bir kızgınlık halindeyken, yalnızca kendi durumumuzu görüyoruz. Böyle zamanlarda, bir insanın bizi incittiğini, hakaret ettiğini, küçük düşürdüğünü düşünüyoruz ama aslında çoğu durumda kızgınlık kasıtlı olarak yapılmamaktadır.

Bir düşünün belki bir insan öfke sırasında ne yaptığından habersizse? Bizi incittikten sonra bunu istemeyerek ya da yetiştirme ve incelik eksikliğinden dolayı yapmışsa. Muhtemelen kendi hatalarının farkında değildi ve yaptıklarına mazereti vardı. Öfkenin üstesinden gelmek ve affetmek için onu suçlamamalıyız, aksine haklı çıkarmalıyız.
Tekrar etmek gerekirse; aile hayatı hiç affedilmeden imkânsızdır. Belki de daha iyi, daha mükemmel olmak için eşimizle bir kavgaya ihtiyacımız vardır ama affetmeyi, tahammül etmeyi ve sevmeyi öğrenmemiz daha önemlidir. Kavgasız ve bağışlamanın önemini bilen ailelerin sayısının artması hepimizin temennisi.