“Annem beni sanki bir oyuncak gibi kullandı. Onun yüzünden sık sık okul değiştirdim.”

“Babam bana hiç değer vermedi. Hiç istemediğim ve sevmediğim halde yıllarca sırf o istiyor diye futbola gitmek zorunda kaldım. Çocukluğum mahvoldu.”

“Ailemde değer görmedim. Benim duygularım ve düşüncelerim hiç bir zaman sorulmadı ve önemsenmedi. Sonrasında değer gördüğümü zannettiğim ilk gence de kendimi teslim ettim.”

Bir insanın böyle hissetmesi ne kadar acı bir durum değil mi? Böyle durumlarla sık sık karşılaştığım için, bu konuyu ele almak istedim. Biliyorum ki bu anne ve babalar kesinlikle kötü insanlar değiller. Çocuklarının iyi olması için bunları yapmışlar. Asla niyetleri kötü değil. Fakat yaptıkları şey kendi niyetlerini, isteklerini çocuklarına empoze etmek (bir düşünceyi, bir görüşü birine zorla, baskı kurarak benimsetmek, dayatmak, zorla kabul ettirmek).

Aile içinde değer görmediğine, kendisine saygı duyulmadığına inanan çocuklar, ne yazık ki değer, sevgi  ve saygı duygusunun eksikliğini dışarıda aramaya başlar. Çünkü bu duygular bir çocuk için yemek, içmek gibi ruhunun olmazsa olmaz ihtiyaçlarıdır. Anne babalar olarak çocuğumuza nasıl hissettirdiğimizin farkında olmalıyız.

Hiç bir anne baba çocuğunun kötü olmasını ve bu durumlara düşmesini istemez. Ama farkında olmadan çocuğunu bu durumlara iten, değersiz hissettiren anne babalar  ne yazık ki çok fazla var.

Çocuğunuzu iyi bir eğitim alsın diye iyi okullara göndermek istemeniz çok güzel bir niyet aslında. Ama bu okul iyi değil hadi başka okula gidiyorsun; burası da iyi değilmiş olmadı başka okula deyip çocuğun fikrini sormadan, önemsemeden bunu yapmak doğru değil. Sonradan gittiği her okulda yalnız kalacağını, dışlanabileceğini de düşünmelisiniz. En önemlisi onunla oturup gözlerinin içine bakarak, onun düşüncelerini sorarak bunu yapmalısınız. Ancak o zaman çocuğunuz onu önemsediğinizi ve ona değer verdiğinizi hissedebilir. Onunla ilgili hemen her konuda bu şekilde yapmalısınız. Onu, “Adam” yerine koyarak!

Çocuğunuza sadece oyuncaklar alarak, onu kurslara göndererek, ona pahalı marka kıyafetler alarak değerli olduğunu, sevildiğini, önemsediğinizi hissettiremezsiniz. Onun için önemli olan, anne ve babasının gözlerinin içine bakarak onunla sohbet içinde olması ve onu dinlemesidir.  Çocuğunuz size bir şeyler anlatmaya çalışırken, onu dinlemez başka işlerle uğraşırken dinliyormuş gibi yaparsanız; çocuğunuz önemsediğini ve değerli olduğunu hissedemez. Çocuğunuzun gözlerine bakın, onunla göz göze gelin ve dinleyin. Eğer önemli bir işiniz varsa da, onun gözlerinin içine bakarak onu dinlemeyi çok istediğinizi ama işinizi bitirmeniz gerektiğini söyleyin ve ona İzin verir misin? diyerek sorun. Böyle yaparsanız onu hic incitmemiş olursunuz.  Sonrasında işinizi bitirebilirsiniz ve söz verdiğiniz gibi onu dinleyebilirsiniz.

Bu gibi davranışlar çocuğu şımartmak değildir! Aksine, "Seni önemsiyorum ve benim için değerlisin" demektir.

Çocuğunuzu kurslara, spor dallarına yönlendirdiğinizde onun duygu ve düşüncelerini önemsemelisiniz. Hiç kimse kendisini başarılı görmediği ve hissetmediği bir işi yapmayı sevmez. Sevmediği bir işi de çocuğunuza zorla yaptırmaya çalışarak ona iyilik değil kötülük yapmış olursunuz. Onun ruhunu, kişiliğini ezer, kendini değersiz ve başarısız hissetmesine neden olursunuz. Sevildiğini, önemsendiğini, değerli olduğunu ailesinde hissedebilen çocuklar gelecekte, mutlu ve hayat başarısını elde edebilen bireyler olabilirler. Bütün çocuklar buna değer.